Odsysanie na mokro czy na sucho: który system lepiej sprawdzi się w Twojej praktyce lekarskiej?

Obie metody chronią pacjenta i zapewniają dostęp do przestrzeni opłucnowej przez komorę zastawki.

Wady systemu wodnego

Pierwotnie wysokość podciśnienia przenoszonego do klatki piersiowej pacjenta była regulowana słupem wody. Po wprowadzeniu zintegrowanych systemów do drenażu jednorazowego użytku słup wody został zastąpiony komorą kontroli ssania (patrz ilustracja po lewej stronie). Od poziomu wody w tej komorze zależy wysokość podciśnienia przenoszonego do klatki piersiowej pacjenta. System wodny ma dwie wady: bulgotanie pęcherzyków powietrza i parowanie wody. W miarę, jak woda wyparowuje i spada jej poziom, wysokość podciśnienia przenoszonego do klatki piersiowej również się zmniejsza. Dodatkowo, przygotowanie zestawów wodnych zajmuje więcej czasu, są one cięższe podczas użytkowania (potencjalny problem podczas transportu pacjenta), a przewrócenie się zestawu drenującego może spowodować przelanie wody do innych komór lub rozlanie na podłogę

Samoregulujące się systemy drenujące do odsysania na sucho

Współczesne samoregulujące się systemy drenujące do odsysania na sucho mają wbudowany niewielki regulator. O ile szpitalne gniazdo podciśnienia zapewnia odpowiedni strumień powietrza (potwierdzony wskazaniami na drenażu), zostanie on odpowiednio dostosowany do zmian początkowej wysokości podciśnienia oraz do zmian związanych z pacjentem, tak aby utrzymać podciśnienie na poziomie ustawionym na systemie drenującym. System działa bardzo cicho. Nie zaobserwowano także bulgotania. Dodatkowo te zestawy drenujące zapewniają szerszy zakres poziomów ssania, od -10 cm H₂O do -40 cm H₂O; brak konieczności martwienia się ewaporacją; w przypadku wyrwania drenu istnieje mniejsze prawdopodobieństwo przedostania się wody do innych komór; jest lżejszy i łatwiejszy do przygotowania.